piątek, 19 maja 2017

Prawdy z ziemi WYDARTE, czyli o początkach państwa Polskiego

Na samym początku pragniemy zaznaczyć, iż niniejszy tekst ukazał się już kiedyś w jednym z czasopism. Jednakże my, otrzymawszy zgodę autorki zdecydowaliśmy się umieścić go także i u nas. Warto podkreślić, iż przedstawiana w nim treść stanowi prezentację hipotezy, która nie zawsze znajduje poparcie w środowisku naukowym. Warto jednak zapoznać się z jej treścią, aby wyrobić sobie na jej temat własny pogląd. Z tego też względu, niniejszy materiał zdecydowaliśmy się umieścić w dziale "Ciekawostki", zamiast "Z kart historii".
Do artykułu dołączamy także materiał filmowy w postaci filmu dokumentalnego -  "Ukryte gniazdo dynastii".






Większość z nas uczono na lekcjach historii, że pierwszą siedzibą Piastów i zarazem „kolebką” państwa polskiego było Gniezno. Informacja ta wywodzi się z kroniki Galla Anonima, a żaden z późniejszych dziejopisarzy nie ośmielił się jej zanegować. Jednak wyniki badań archeologów z użyciem metody dendrochronologicznej w sposób oczywisty przeczą tej wiedzy. Początków państwa Piastów można się doszukiwać już na 100 lat przed powstaniem grodu gnieźnieńskiego, a więc także przed panowaniem Mieszka I. 

            Dowody archeologiczne pozwalają przypuszczać, że już Siemomysł, a nie jego syn Mieszko, rozpoczął ekspansję terytorialną i jednoczenie ziem polskich pod władzą Piastów. Świadczy o tym spalenie i zniszczenie przez Piastów całej sieci dawnych grodów plemiennych w Wielkopolsce w IX-X wieku. Za czasów Mieszka I rozpoczęła się budowa nowych grodów na terenie całej Wielkopolski.

            Z badań dendrochronologicznych wynika, że gród w Gieczu zbudowano w latach 60. IX wieku, zaś gród w Gnieźnie dopiero około 940 roku. Wcześniej Gniezno odgrywało rolę miejsca kultu pogańskiego. Prawdopodobnie to Giecz stał się on punktem wyjścia do powstania państwa Piastów. Archeolodzy i historycy z Poznania (m. in. Zofia Kurnatowska), twierdzą, że Giecz jest jedynym przykładem grodu centralnego monarchii piastowskiej o poświadczonej archeologicznie tradycji sięgającej okresu przedpaństwowego, oraz że u podstaw decyzji pierwszych Piastów o utrzymaniu i rozbudowie grodu leżały pobudki nie tylko strategiczne, ale także silna więź łącząca dynastię z tym miejscem, będącym być może jej siedzibą rodową. W drugiej połowie X wieku rozpoczęła się budowa w południowej partii grodu palatium książęcego z kaplicą pałacową. Zarys fundamentów budowli, wykazuje duże podobieństwo do reliktów palatium na Ostrowie Lednickim. Jednak inwestycję w Gieczu z trudnych do ustalenia przyczyn przerwano już na poziomie fundamentów, o czym świadczy brak śladów destrukcji naziemnych elementów konstrukcyjnych. Można przypuszczać, że wynikało to z przeniesienia głównego ośrodka państwa Piastów do Gniezna.

            Jednak Giecz nie jest jedynym ośrodkiem, który powstał w IX wieku i przetrwał burzliwy okres, kiedy Piastowie niszczyli grody należące do innych plemion. W Kaliszu, w dzielnicy Zawodzie, zachował się gród, który również powstał w drugiej połowie IX w. (około 870 r.) Od tej pory systematycznie go rozbudowywano, zaś w promieniu 30 km od niego istniały 24 mniejsze grody, pełniące zapewne funkcję strażnic. Aż dziewiętnaście z nich istniało w okresie wczesnopiastowskim, a jeden pochodził z czasów plemiennych. Prof. Andrzej Buko twierdzi, że mogą być to dowody na pochodzenie dynastii Piastów z Kalisza. Rangę Kalisza we wczesnym średniowieczu uzasadnia także jego starożytny rodowód i tytuł „najstarszego grodu na ziemiach polskich”, który zawdzięcza mapom Ptolemeusza (nowa interpretacja jego mapy ziem polskich zawarta jest w książce Lubomira Czupkiewicza „Polanie zachodni i ich państwo”) i licznym znaleziskom archeologicznym, świadczącym o ciągłości osadnictwa i dużym znaczeniu miejscowości na szlakach handlowych od starożytności (I-II w.) do czasów słowiańskich. Na Zawodziu już w VIII w. istniało cmentarzysko ciałopalne (z conajmniej jednym dużym kamiennym kurhanem) i prawdopodobnie także miejsce kultu pogańskiego, na miejscu którego w XI wieku stanął pierwszy drewniany kościółek. 

            Ponadto w 2002 roku w kaliskiej dzielnicy Wydarte odkryto pozostałości grodziska, którego drewniane fortyfikacje są datowane metodą C14 na VII-VIII w., co oznacza, że jest to najstarszy obecnie znany gród słowiański w Wielkopolsce. Ponadto, samo istnienie dwóch dużych grodów w tak bliskim sąsiedztwie to fenomen na skalę ogólnopolską. To zadziwiające odkrycie zostało przemilczane w mediach.

Liczne artykuły w popularnych gazetach (Gazeta Wyborcza, Newsweek, Rzeczpospolita) oraz najnowsze podręczniki historii nie pozostawiają wątpliwości, że to właśnie gród w Gieczu był pierwszą siedzibą rodu Piastów. Nie wspominają jednak ani jednym słowem o odkryciach w Kaliszu, gdyż mogłoby to zburzyć uporządkowaną wizję wczesnośredniowiecznej Polski i poddać w wątpliwość teorię o Gieczu jako „kolebce Polski”.

            Niedocenianie roli Kalisza w początkach państwa polskiego może wynikać z braku niemal jakichkolwiek wzmianek o tym obszarze w kronikach i dokumentach średniowiecznych – jedynie kronika Galla Anonima zawiera krótką informację o odebraniu grodu przez Bolesława Krzywoustego zwolennikom jego brata Zbigniewa. Dlaczego tak wielkie i dynamicznie rozwijające się skupisko osadnicze było przez wieki ignorowane, jakby chciano je wymazać z ludzkiej pamięci, a przynajmniej umniejszyć jego znacznie? Gdyby Kalisz był faktycznie „kolebką” Piastów, czy mógłby być pomijany w źródłach, a zwłaszcza w kronice Galla Anonima? Wymieniając grody, z których pochodziły oddziały wojów Bolesława Chrobrego, kronikarz wspomniał między innymi Giecz, lecz nie padło ani słowo o Kaliszu lub jego okolicach. Czy rodzinny gród Piastów, lub po prostu duży i ważny ośrodek, nie wystawiłby swemu władcy drużyny wojów? Dlaczego pradawna i potężna Kalisia miała pozostać w ludzkiej pamięci tylko jako mało znaczący i niezbyt waleczny gród zbuntowany przeciw Krzywoustemu?

            Odpowiedź na te pytania podsuwa teoria Lubomira Czupkiewicza, według której Kalisz pierwotnie nie należał do Piastów, lecz do „konkurencyjnego” plemienia, kryjącego się pod nazwą „Goplanie” lub „Glapianie”. Nazwa w brzmieniu oryginalnym - Glopeani - pochodzi z Geografa Bawarskiego, według którego posiadali oni aż 400 civitates – grodów (ta liczba jest podważana jako niewiarygodna). Do niedawna Glopeanów identyfikowano ze skupiskiem osadniczym w rejonie jeziora Gopło na Kujawach i nazywano ich „Goplanami”. Jednak współczesne prace naukowe (m. in. „Początki Polski” Zofii Kurnatowkiej) dowodzą, że rejon ten należał do plemienia zamieszkującego ziemię gnieźnieńską. Nowsze hipotezy tłumaczą nazwę Glopeani jako "Glapianie" i utożsamiają z nią skupisko osadnicze w dorzeczu górnej Warty i Prosny, którego centralnym ośrodkiem był Kalisz. Zachowały się tam unikalne w skali całej Polski nazwy miejscowości: Glapiniec k. Kalisza, Glapiniec k. Sieradza, Glapiniec k. Ostrowa Wielkopolskiego czy Glapiniec k. Pleszewa. 

            Niezależnie od rzeczywistej liczby posiadanych grodów, prawdopodobnie było to liczne i znaczące plemię, mogące stanowić konkurencję dla Piastów. Jednak w tajemniczych okolicznościach zniknęło z kart historii - podobnie jak wczesnośredniowieczny Kalisz. Prawdopodobnie odpowiadała za to „polityka historyczna” rządzącej dynastii, która chciała zatrzeć pamięć o dawnym potężnym plemieniu, pod władzą którego zjednoczyła się duża liczba grodów (co sugerował Geograf Bawarski), zanim nastąpiła ekspansja Siemomysła. Być może pierwszym Piastom trudno było kontrolować Wielkopolskę Wschodnią z ośrodka Gnieźnieńskiego, o czym może świadczyć brak drużyny wojów z tamtych obszarów, a także fakt, że pomimo wielu prób nie udało się odnaleźć w żadnym z kaliskich grodów śladów palatium – siedziby księcia, w której mógłby się zatrzymać na czas pobytu w tej okolicy. 

O wyjątkowości Kalisza świadczy także zbiór unikalnej ceramiki z XIII-XIV wieku, odnaleziony na Zawodziu. Naczynia są pokryte różnorodnymi znakami, w tym świaszczycami, co Andrzej Buko próbuje tłumaczyć praktykami kultowymi i magicznymi, utrzymującymi się jeszcze długo po wprowadzeniu chrześcijaństwa. 

            Dlaczego tak ważne jest odkrycie i upowszechnienie prawdy o początkach państwa polskiego? Co za różnica, skąd wywodzili się Piastowie, lub jaki ród władał wschodnią Wielkopolską?.. Dochodzenie tej prawdy daje nadzieję, że nie jesteśmy skazani na wersję historii stworzoną przez krzewicieli chrześcijaństwa (od Galla Anonima począwszy). Odkrywane są coraz liczniejsze dowody (głównie archeologiczne), że w okresie przedchrześcijańskim mogła istnieć silna i zjednoczona wspólnota plemienna – być może to owe legendarne „400 grodów”. Nie damy sobie wmówić, że wszystko co konstruktywne i kulturotwórcze przyszło na polską ziemię wraz ze znakiem krzyża, a wcześniej była tylko dzicz i chaos. Być może historia mogła potoczyć się inaczej: zamiast władcy, który sprzedał wiarę i tradycję przodków w zamian za pomoc w podbijaniu plemion pomorskich i który zapoczątkował dynastię pieniaczy i bratobójców, dzielących kraj na wszystkie możliwe sposoby, mielibyśmy unię słowiańską pod znakiem świaszczycy... W Kalisii nie odkryto pozostałości palatium. Być może rządził nią wiec...


 Autor: Agnieszka Skarżycka.



 "Ukryte Gniazdo Dynastii", to film dokumentalny z serii: "Tajemnice początków Polski", którą swoją premierę miał w 2014 roku. Reżyserem przedsięwzięcia jest Zdzisław Cozac, zaś materiał prezentowany w filmie został nakręcony w oparciu o scenariusz zarówno reżysera, jak i  dr hab. Tadeusza Baranowskiego.


Niniejszym oświadczamy także, że powyżej prezentowany materiał filmowy nie został zamieszczony przez nikogo z naszego zespołu, lecz odnaleziony w sieci pod odnośnikiem, do którego odsyłamy na naszej stronie.

Bibliografia: 

1.         T. Baranowski, E. Pudełko, J. A. Splitt, „Pradzieje i wczesne średniowiecze regionu kaliskiego”, Kalisz 2003
2.         Piotr Bojarski, „My nie z Gniezna, ale z Giecza”, Gazeta Wyborcza, 2007-07-02
3.         Andrzej Buko, „Archeologia Polski wczesnośredniowiecznej”, Warszawa 2005
4.         Lubomir Czupkiewicz, „Polanie zachodni i ich państwo”, Wrocław 1998
5.         Zofia Kurnatowska Początki Polski, Poznań 2002
6.         Gerard Labuda, „Początki państwa polskiego”, Kraków 2002
7.         Głos Wielkopolski, 2008, za: kalisz.naszemiasto.pl/inne/specjalna_artykul/638888.html
8.         Kalisia Nova, 10/2006
9.         Kalisia Nova, 11/2002
10.       www.giecz.pl
11.       http://www.wprost.pl/ar/110258/Kod-Piastow/